Ernst Thullner

Ze Urbijen, äm Angderwåld (Der Broktkråånz)

Rosina Kasper, Maria Leprich • Ortsmundart: Niedereidisch • 5:53 Minuten • Herunterladen

Ze Urbijen, än dem Angderwååld,
do het än der Kirch af dem Rej
e Kråånz ous Stien, si hart uch kåålt.
Wat di woll bedäde meej?
Meng Griß erzåhlt mer iest de Mer
vun desem Kråånz ous Stien,
vun er Med, dä gelidde si schwer, si schwer,
vun er Med, dä geläwt esi rien:

Ze Urbijen, än dem Angderwååld,
do liëwt vir langer Zegd
e Wirt, mät Giëld gorr wihl bestålt,
seng Numme liëwt noch hekt.
Di hatt en Duuchter gorr hiesch uch griß,
wä der Morjenda esi fräsch,
si weïß wä en Lölj, esi rit wä en Ris,
gesangd wä äm Wasser der Fäsch.

Vill Pursche wulen det Medche från,
doch Enner norr wor em riëcht;
norr Ennem wul et seʼ Liëwe wåhn,
und dåt wor en uërem Kniëcht.
„Ach Vuëter, ich hu jo de Misch esi gärn
wä Nemmesten af deser Iërd,
ich dron en äm Härz wä der Appel seng Kärn,
norr äm meʼ Liëwe gehiert.

Äm wäll ich foljen unt Ängd der Wält
und läwen en wä ich norr kån;
und wonn ta mich gläcklij mååche wällt,
si gäw mer de Misch zem Mån.
Zesumme gäw, wat ä Läw sich fängt,
net tränn, wat zesumme gehiert.“
„Fir en Bäddler hun ich niche Kängd,
te kännst na meʼ liëzt Wiërt.

Ta wirst des rechen Nober Honz
seng Brokt, ich hun’t geschwir’n.
Vun äm bekist te de rit Fronz,
sonst träfft dich meʼ Flach, meng Ziern.“
De Blomme wiëlchten, der Härwest kåm.
Wat bäst ta si blass, meng Brokt?
Wat huëst te fir Kommer, wat huëst te fir Gråm,
woʼ bååld der de Hochzetklok logt?

Wo seng deng Risen? Seʼ se schin
gesanken än det Gräw?
„Der Härwest huët se eweej genin,
der Härwest menger Läw.
Ich wul em foljen unt Ängd der Wält;
na äs e gegangen ellien,
ellin än de fremd, än de läwlis Wält,
menge Schwur huët e mätgenien.

Und ech mess mät em Ååndre gohn
äm fästlijen Hochzetzaġ.
Doch Vuëter, neï! Ich wäll net klon,
mech sål net trefen de Flach.“
Et logden de Kloken; de Brokt, dä giht
äm Zaġ zer Kirch af dem Rej.
„Ta hemmlescher Vuëter, nomm ta meʼ Lied,
nomm ta meng Quuël eweej.“

Schi seʼ se iwen, do hiëwt se de Hängd:
„Härr, hälf mer ä menger Nit!“
Dro brächt se zesummen. „Meʼ Kängd, meʼ Kängd!“
Ämsonst. De Brokt wor dit.
Der Broktkråånz awwer het uch hekt
bäm Iëlter nooch; ellien
än deser langen, langen Zegd,
do worden de Blommen ze Stien.

Ortsmundart: Hermannstadt