Georg Meyndt (Text), Georg Meyndt (Melodie)

Gade Morjen

Siebenbürgische Kantorei • Ilse Maria Reich • Ortsmundart: Hermannstadt • 2:58 Minuten • Herunterladen

Gade Morje, gade Morjen!
kreïscht der Kokesch noch vum Bat.
Gade Morje, gade Morjen!
åntfert äm seʼ Kamerad.
Spätzt de Schnuëwel, wäzt de Spiren,
sprächt keent Hiëhnche: „Bäst ta wach?
Läft dich! Kamm, hekt dräscht em Kiren,
säch, dåt äs fir as de Sach.“

Gade Morje, gade Morjen!
Rot, wi äs det-irscht erwacht?
Gade Morje, gade Morjen!
wonn der Morjestärn noch lacht?
Motter wirtschuft schin äm Ställen,
ach, sä gännt sich nichen Rah,
alles liëwt vun ärem Wällen,
halw äm Schlof säh mir är za.

Gade Morje, gade Morjen!
schallt et durch de gåånz Gemien.
Gade Morje, gade Morjen!
Monter äs na Griß uch Klien.
Glech na widd em’t zingeln hiren,
mååcht ich färtij än de Schil,
wonn uch seor as widd det Lihren,
dänt et norr ze asem Wihl.

Gade Morje, gade Morjen!
Medche mät dem brongen Hoor,
gade Morje, gade Morjen,
wat ta driemst, dåt äs net wohr.
Flicht de Zep end loss det Driemen,
messt et mät Geduuld noch dron:
Iwwert Johr norr kitt e hiemen,
bäs dån widd noch äst vergohn.

Gade Morje, gade Morjen!
All ir wacker, kernij Legd,
dä ir ängd’n en jede Morjen
fräh schin un der Arbet segt.
Gott der Härr, di gresst en jeden,
diën hi un der Arbet fängt,
gitt de Sejen end verlet en
näckend bäs unt Liëwensängd!

Ortsmundart: Hermannstadt