Georg Meyndt (Text), Georg Meyndt (Melodie)

Et schallt e Klong durch as Gemien (Et giht e Riëd durch as Gemien) (Brokt- odder Schesserlied)

Et schallt e Klong durch as Gemien,
dåt äs e frådij Lokt!
Et wieß et alles, Griß uch Klien:
Em schesst, et widd en Brokt.
|: Wi sil et sen? :|
Mer wässen’t alle gat,
woʼ hekt en Brokt ze hieschen äs,
si bäst gewäss norr ta’t.

De Riëw, dä wäll en Hååldung hun,
well’t ååndersch glatt net giht.
Em bängt sä un en Stiëwel un,
datt sä uch Weïmern driht.
|: Ta bäst de Riëw, :|
der Stiëwel äs uch hä.
Bängd dech un än, ämschläng e fiëst
end wärd seng Brokt, seng Frä.

Wat uch en Ååndert gäre wedd,
ir hut et na erlangt.
Em wieß et sächer, datt et ech
net äm de Zakonft bangt.
|: Norr de Gesangd! :|
Gitt Gott der Härr ich diën,
meer wat det Schäcksål mät sich brängt,
ir kennt et af ich niën.

Der Kråånz än aser Håånd, di drit
en Zeddel ugefäjjt.
Härr, gäw, datt än Erfällung giht
dåt, wat der Zeddel sprächt!
|: Dro net vergiëßt :|,
wä gläcklij ir uch segd,
dinkt uch un as, dinkt gärn zeräck
un as hiesch Jugendzegd!

(Braut:) Ech dånken ich, datt ir sed kunn
za desem Uġebläck.
Uch hinfiert niët meng Frängdscheft un
end net benegt me Gläck.
|: Sed frih, sed frih, :
si lang ir lädij segt!
Der Härrgott, di äm Hemmel äs,
di wieß se schin, ir Zegd.

(Braut:) Liëwt wihl, ir schatzij Stuwwe meng,
än diën ech hu gehoust.
Ech såll na uch en Wirtä sen,
na bååld af iejä Foust.
|: Hawt Dank! Hawt Dank! :|,
dä ir ä Fråd uch Schmärz
fir mech gesorjt, meng Vuëterhåånd,
meng trået Motterhärz.

(Chor:) Det Schessen nitt noch nichen Ängd,
na kitt as Palwer drun;
mer niëhn as Bissen än de Hängd,
dä mir vum Däppner hun.
|: Schesst, datt et kracht! :|
Ir Wirtscheft såll gedåhn!
Eseffelt Gälde sellt er hun,
wä wat hä Scherwe lån!

Ortsmundart: Hermannstadt