Ernst Thullner (Text), Hermann Kirchner (Melodie)

Et wor emol en reklich Med (Schniël bekihrt)

Et wor emol en reklich Med,
äm dä sich munch-ie Kneecht gärn dreht,
si weïß wä Mälch, si rit wä Blat,
doch lieder wasst se et ze gat,
|: datt sä um allerheschte wor. :|
Hm, hm! Jcha, jcha! Um allerheschte wor.

E stattlij Pursch, di wul se från,
uch sä wul än dich gärn zem Mån,
well hi e wacker Kont uch fesch;
doch wä e se zer Frä dro hesch,
|: si stålt se sich, als wil se net. :|
Hm, hm! Jcha, jcha! Als wil se wärrlich net.

„Ach Mottero, ich bleïwen hä,
net gäw mich schin dem Misch zer Frä.“
„Woräm denn net, ta Guuldij’t meng?
Ir wedd det stattlijst Puër jo seng!“
|: „Ich bän halt doch nooch vill ze jang.“ :|
Hm, hm! Jcha, jcha! Se wor nooch vill ze jang.

Der Motter wor et zwor net reecht,
et det er lied äm dese Kneecht,
doch sot se: „Wä et dir gefällt,
te sålt dië vrängdren, diën te wällt.
|: Ech zwängen dich za nichem net.“ :|
Hm, hm! Jcha, jcha! De Motter zwängt se net.

Komm hatt de Med dess Riëd gehirt,
si wor se necklich gåånz bekihrt.
Af iest wor de Verställung ous,
und schniël platzt är det Wiert erous:
|: „Ach Motter, Motter, zwängt mich doch! :|
Hm, hm! Jcha, jcha! Ach Motter, zwängt mich doch!“

Ortsmundart: Hermannstadt