Grete Lienert-Zultner (Text), Grete Lienert-Zultner (Melodie)

Angderm Wängert (Det Wängertliedchen)

Angderm Wängert, än de Bieme,
sängt e Vijjeltche gorr fräh:
Af, ir Pursche, lott det Drieme,
säht, der Wängter giht verbä.
Richt de Stiëwel, richt de Wäjen!
Stäkevijjeltche wäll ich äst son
än den irschte wuërmen Däjen:
Stäcke1 gohn! Stäcke gohn! Stäcke gohn!

Tausend Blemmcher seng zem Liëwe
schin um Wängertrien erwacht,
und der Saft trepst aus de Riëwen,
und de guuldij Sann, dä lacht.
Af, ir Medcher, hiert erʼt sängen?
Stäkevijjeltche wäll ich äst son
mät dem irschte Morjeklängen:
Girke2 gohn, girke gohn, girke gohn!

Lastij äs det Wängertbreechen:
Wi en Guidescher3 bekitt,
terf se un de Basem steechen,
bäs em owends hieme kitt.
Und der Irscht, diëm sä begenen,
såll gewäss der kenftij Ihmån seng.
Stäkevijjeltche sängt frådij:
Diër äs denj, diër äs denj, diër äs denj!

Äs der Sommer dro bestridden,
hen de Weïmere giël äm Luuw,
ku mät Badden uch mät Bidden
mir zem Liësen all zehuuf.
Ei, dåt widd e lastij Klängen
än de | Wän-gert-heel_-te_ | seng!
Stäkevijjeltche widd sängen:
Hochzetweng! Hochzetweng! Hochzetweng!

Ortsmundart: Schäßburg